Welkom in Jakarta

Vanmorgen plaatselijke tijd al vroeg aangekomen in Indonesië. De lange vliegreis van ruim 13 uur is ons alles meegevallen. Genoeg te eten, te drinken en een heel entertainment prgramma voor jezelf. We hadden de luxe dat we met z'n 2en 3 stoelen mochten bezetten, dat was wel lekker om toch net iets comfortabeler te zitten. Uiteindelijk hadden we ons voorgenomen om ook wat uren te slapen, maar ja hoe doe je dat als de klok zo'n 5 uur vooruit gaat en je al heel vroeg in de ochtend aankomt, inderdaad gewoon proberen! Dus na sesamstraat hebben wij onze tandjes gepoetst en er het beste van gehoopt. En jawel we hebben allebei ruim wat uurtjes geslapen en worden daardoor om half 6 in de ochtend nieuwe tijd wakker, precies op tijd voor het ontbijt. We landen zoals verwacht rond 7 uur en moeten meteen geloven aan het warme vochtige klimaat. Hierna direct maar de corrupte verplichting, die visum heet, regelen. Betalen om het land in te mogen, een bewijs krijgen het vervolgens 100 meter verder weer inleveren.... Maar we mochten erin en ons avontuur kon beginnen. Buiten staat een man gereed om Dhr van Ginneken en Mw Rennen op te halen.... ach ja we doen het ervoor. Al snel maken we kennis met onze gids Masrin (of marsin of zoals wij al grappen gewoon marcel, de naam blijft door tijdsverschil nog even niet hangen). Hij begint direct aan verplichtingen als gids, bespreekt wat we graag willen deze reis en hoe hij dat voor ons kan regelen. Er worden ons nog vele verrassingen beloofd.... En dan begint de rit naar het hotel. Dit is een totale chaos, al lijkt iedereen hier te snappen hoe je daarin participeert. Rijbanen, voorang, regels, ho maar. Auto's en brommers rijden kris kras door elkaar heen, volgens Masrin is de enige regel 'wie durft die gaat'. Vooral de brommers denken op deze manier, ze wringen zichzelf overal tussen en verwachten dat de ander wel stopt. En dan moet je jezelf voorstellen dat er niet 1 of 2 personen op die brommer zitten, maar werkelijk hele gezinnen tot wel 5 personen aan toe, en opvallend zijn de kinderen tussen de ouders zonder helm! Daarnaast maken we kennis met de stad Jakarta, of megapolis ipv metropolis, met zijn 25 miljoen inwoners! Kun je het jezelf voorstellen?! Onder viaducten leven mensen in kartonnen huizen, vervolgens duiken de golfplaten op maar ook kleine appartementen en hoge flats komen te voorschijn. Wat een verschil. In ons hotel frissen we ons even op en gaan meteen op pad. We gaan per tuk-tuk (ja met 3 volwassenen in een veel te klein wagentje) naar het nationaal monument van Jakarta, de Monas. Onderweg vragen we ons af of we hier ongeschonden uitkomen, ook deze chauffeur eist zijn plaats op de weg op. De Monas is een gedenknaald met daarop een vlam van goud ter nagedachtenis aan bevrijding van Japanse invloeden op 17 augustus 1945. Alles was nog rijkelijk versierd omdat deze dag dus recent is gevierd. Aan de verhalen te horen zijn hier vele landen van invloed geweest, NL, Japan, Engeland. Wel leuk dat er nu permanent iemand bij ons is om dit soort dingen te vertellen. Als is de vraag wat we daar vandaag allemaal wel of niet van opslaan. Hierna gaan we per paardenkoets, het lijkt wel een praalwagen, naar onze lunch. Dit werd een typisch sumatraans gerecht. Een heerlijk gerecht, maar voordat ons wordt gevraagd of het niet te pittig is lopen de tranen al bij Nicky over haar wangen. Iets te laat meldde Masrin dat je 'dit' maar niet moest eten, een peper!! Vanaf nu is niets pittig meer, mijn hemel! Tijdens de ritjes met het plaatselijke vervoer, maar ook tijdens de lunch krijgen we beetje bij beetje ook steeds meer te horen over Masrin. Zo heeft hij 7 jaar in NL gewoond, heeft er nog familie wonen, werkt al jaren als reisgids en doet dit graag. Daarnaast hebben we het over zijn geloof, de islaam en de manier hoe men daar in Indonesie mee om gaat. Iedereen moet in zijn paspoort zijn geloof hebben staan, zo niet dan moet je ergens anders gaan wonen. Voor ons niet voor te stellen. De rest vd middag hadden we zelf in te vullen. Vanuit ons raam kijken we uit op een wijkje wat wordt afgeschermd door de golfplaten daken, we zijn benieuwd hoe de mensen daar leven en gaan een kijkje nemen. De huizen zijn nauwelijks huizen te noemen, riolering is bovengronds en de mensen lijken vooral op straat te leven. Het is enigszins ongemakkelijk om er te lopen, te kijken naar een ander zijn armoede (althans zo zien wij het), maar ondertussen vinden deze mensen en vooral de kinderen ons de attractie. Het begint met een leuk en lief 'hi' en 'hello', ze rennen achter je aan, maar nog voor we de straat uit zijn vragen ze om 'money'.... De rest van de middag brengen we aan het zwembad door, heerlijk even beseffen dat we vakantie hebben! Vanavond zijn we door de gids naar een lokaal eettentje gebracht, hij had voor ons een rijsttafel geregeld waar we met z'n tweeën veel te veel aan hadden. Zelf eet hij niet met ons mee, dus soms moeten we maar beoordelen of het lekker is zonder dat we echt weten wat we eten. Morgen beginnen we aan onze tocht richting oost Java. Zo benieuwd wat we allemaal nog gaan tegen komen!